باسلام

کربرگرامی شما دوکار می توانید بکنید:

یا به اتفاق همسرتان نزد روان شناس کودک و نوجوان بروید و در مورد جزییات مشکلات رفتاری فرزندتان با روان شناس صحبت کنید تا راهنمایی تان کنند و اصول فرزندپروری ا به ایشان بیاموزند.

بچه ها به صورت مادرزاد، مدریت رفتارها، نظم و ترتیب، ادب معاشرت و .. را بلد نیستند بلکه باید این امورات را به انها اموخت و وقت زیادی گذاشت لذا سعی کنید این مساله را برای همسرتان جا بیندازید تا برای اموزش این اصول تلاش کند، مطالعه کند و حتی به روان شناس مراجعه کند نه اینکه با کودک بدرفتاری کند.

کار دیگری که می توانید بکنید این است که همسرتان یا خودتان(البته همسرتان باشند خیلی بهتر است) در هر یادداشت یکی از مشکلات رفتاری فرزندتان را کامل توضیح دهند تا امکان راهنمای دقیق وجود داشته باشد.

برای رفع مشکل بی نظمی فرزندتان این توصیه ها را به همسرتان دهید تا مورد استفاده قرار دهند:

شاید برای برخورد درست با این دست مشکلات و بی نظمی های مکرر، بهترین کار این باشد که فرزندان به نتایج منطقی رفتار خود اشراف یابند. گامهای ذیل را حتما دنبال کنید تا اطمینان حاصل کنید که واکنش شما در برابر فرزندتان تنبیه نیست و متکی بر روش” نتایج منطقی” است

– به فرزندتان حق انتخاب دهید و تصمیم او را بپذیرید.

– مراقب باشید که تن صدایتان دوستانه و بیان کننده حسن نیت شما باشد.

– اطمینان حاصل کنید که نتیجه به طور منطقی مربوط به بدرفتاری است.

– به فرزندتان مسئولیت دهید. کودکانی که در خانه مسئولیت پذیر هستند و به آنها مسئولیت سپرده می شود، در انجام تکالیف مدرسه موفق تر هستند. برای انجام مسئولیت ها، به فرزندتان حق انتخاب دهید تا احساس قدرت کند.

– با مسائل آموزشی کودکتان درگیر شوید. سعی کنید با معلم فرزندتان دائماً در تعامل باشید. هر از چند گاهی وضعیت تربیتی و انضباطی فرزندتان را از معاون و مدیر مدرسه جویا شوید. در انجمن اولیاء و مربیان حتماً سهیم بوده و نقش داشته باشید.

– از تشویق و تنبیه خودداری کنید. به ازای انجام مسئولیتها، فرزندتان را مورد تشویق مادی قرار ندهید چون او یاد می گیرد به جای تأکید بر یادگیری بر پول و مادیات تکیه کند.

در ازای کوتاهی های وی نیز، از تنبیه خصوصاً تنبیه بدنی و تحقیر خودداری کنید چون صرفاً جنگ قدرت به راه افتاده و فرزندتان از همکاری دست بر می دارد.

اگر شما برای برنامه عادی و روزانه فرزندتان مسئولیت بپذیرید او به عهده گرفتن مسئولیت را یاد نمی گیرد و همیشه آن را از دیگران انتظار خواهد داشت.

آنچه که مسلم است یکی از اهداف مهم تربیتی والدین این است که فرزندانی متعهد و مسئولیت پذیر تربیت کنند.
حال این مسئولیت پذیری هم باید در قبال خود و هم در برابر سایر اعضای خانواده باشد.

با تشکر از تماس شما

سامانه پرسش وپاسخ روان شناسی نجوای مشاور

منبع:تبیان _خانم دکتر عطاریان